Kleine ezel en de durfal is de nieuwste titel in de reeks prentboeken van de hand van Rindert Kromhout (tekst) en Annemarie van Haeringen (illustraties). In dit verhaal laten Kleine Ezel en zijn vriendje Jakkie zich meeslepen door een brutale papegaai, Quetzal. Die durft heel veel en dat vinden Kleine Ezel en Jakkie aanvankelijk heel knap. Quetzal doet erg stoer en ook wel een beetje uitdagend tegen de twee vriendjes. Hij haalt allerlei riskante toeren uit en daagt vervolgens de twee andere uit met een "Durven jullie zeker niet hè, kleine kruimels?" Die willen zich niet laten kennen en doen net zo stoer. Als Quetzal echter iets wil stelen, gaat dat Kleine Ezel en Jakkie toch te ver (mag niet van mamma!): er wordt niks gepikt, zeer tegen de zin van Quetzal. Dan gaat het naar een donkere grot, daar durven ze nl. vast niet naar binnen. Jakkie haakt inderdaad af, maar Kleine Ezel wil zich nog steeds niet laten kennen. Zodra ze binnen zijn, jaagt Quetzal Kleine Ezel de stuipen op het lijf in het donker. Gelukkig is Jakkie teruggekomen om zijn vriend uit de penibele situatie te helpen. Wanneer ze later langs de tuin van Quetzals tante Cavia wandelen, stuift de papegaai weg. Jakkie en Kleine Ezel krijgen een dikke knuffel van Cavia, maar Quetzal durft dat dan weer niet.

De tekenstijl van Annemarie van Haeringen doet denken aan die van Quentin Blake: zonder franjes en ogenschijnlijk wat nonchalant worden deze kleine dieren heel treffend neergezet. De illustraties sluiten aan bij het vertelde, maar bieden ook de ruimte om er dieper op in te gaan (wat zouden ze kunnen stelen in de speelgoedwinkel?). Het verhaal is goed opgebouwd en zit logisch in elkaar. Het is bondig verteld, maar is voor een vierjarige zeker goed te volgen, dankzij de eenvoud en helderheid van de taal. [Hanna Hertmans] Verberg tekst

Quetzal, het neefje van tante Cavia, is nou niet bepaald het beste gezelschap voor Kleine Ezel en Jakkie. Hij is een waaghals en probeert hen aan te zetten tot dingen die ze eigenlijk niet durven of die niet leuk zijn, omdat anderen er de dupe van worden. Quetzal vindt hen maar kleine bange kruimels, maar uiteindelijk blijkt wie er echt dapper is. In deze tijd van morele verzwakking kan zo'n prentenboek, dat laat zien wie uit het goede hout is gesneden, geen kwaad. Het biedt diverse aanknopingspunten voor een gesprek met jonge kinderen. Over Kleine Ezel verschenen al meer prentenboeken. Dit is in dezelfde stijl gemaakt: trefzekere pentekeningen in fijne zwarte lijnen, steeds over twee pagina's, 'losje' ingekleurd en een tekst die naadloos op de illustraties aansluit (of andersom). De omslagillustratie toont een beeld van een situatie die in het boek voorkomt; het beeld roept spanning op. In 2010 bekroond met een Vlag en Wimpel voor de tekst. Vanaf ca. 4 jaar.

Quetzal is het neefje van tante Cavia. Hij is even oud als Kleine Ezel en Jakkie. Jammer genoeg is hij niet het beste gezelschap: hij heeft nogal een slechte invloed. Quetzal is een echte durfal en probeert de anderen dingen te laten doen die ze eigenlijk niet durven. Soms zijn het ook dingen die ze niet willen doen omdat iemand anders daar nadeel van ondervindt. Daardoor vindt Quetzal hen maar lafaards. Maar als puntje bij paaltje komt, is Quetzal toch geen held en is het al vlug duidelijk wie er echt dapper is. Een mooi thema voor weer een mooi prentenboek. Aanknopingspunten zijn er genoeg voor een gesprek met jonge kinderen. Over Kleine Ezel verschenen al meer prentenboeken. Ze zijn allemaal in dezelfde stijl: mooie pentekeningen van Annemarie van Haeringen, in fijne zwarte lijnen. De illustraties beslaan telkens twee pagina’s. Ze zijn ingekleurd met aquarel en ondersteunen het verhaal feilloos. Ze geven ook heel knap de sfeer en de gevoelens uit de tekst weer. De combinatie Kromhout – Van Haeringen is ijzersterk en dat wordt weer maar eens bewezen in dit mooie boekje met een herkenbaar verhaal. Dit boekje voorlezen is een plezier: de tekst is eenvoudig, met korte zinnen en kant-en-klaar.

Verberg tekst